Pfff afgevoerd in de ambulance, maar ik ben nu weer thuis!

Wat een titel, he?

Gisteren met Marjolein naar Woerden gegaan om een nieuwe bril uit te zoeken. De laatste oogmeting daar was 8 jaar geleden, dus we gaan een oogmeting doen om de sterkte te bepalen. Duurt een kwartiertje. Gelukkig zijn mijn ogen nagenoeg hetzelfde. Aan het einde van de meting word ik niet lekker. Terwijl ik nog in de stoel zit van de meting begin ik heel erg te zweten en voel me ineens beroerd worden. Ik vraag of ze Marjolein wil roepen. Dat hoor ik nog, maar daarna mis ik een minuut of 2-3. Compleet out. Ik weet er helemaal niets meer van. Marjolein treft me hangend in die stoel aan met grote ogen en een grauwe huidskleur terwijl ik nergens meer op reageer. Ja, logisch dat ze in eerste instantie denkt dat ik daar dood lig. Ze tillen me uit de stoel en leggen me op een matje op de grond. Koude doek op mijn hoofd, handdoek eronder. Na 2-3 minuten kom ik bij en zie de gezichten van Marjolein en de opticien. Ze hebben 112 al gebeld. Eerst twijfel ik of het nodig is, maar toen ik moeilijk kon blijven staan, misselijk was en ook nog zag dat ik gewoon urine had laten lopen, realiseerde ik me wel dat ik zo niet naar huis kon. Wat is er nu weer aan de hand?

Ambulance.

De ambulance komt snel, maar niet met zwaailichten en sirenes. En ja hoor. Dankzij mijn 20 jaar werken in het Hofpoort ken ik zowel de ambulanceverpleegkundige als de chauffeur. “He, Dolf, jij hier?” Ze krijgen het hele verhaal te horen, doen metingen en overleggen met de hematoloog in het UMCU. Die besluit dat het beter is om me te onderzoeken en dan lig je ineens op de brancard en word je de ziekenauto in geschoven. Marjolein kent me goed en weet daar nog snel een foto van te maken.

De dag kan anders lopen dan gedacht

Ik was op dat moment slap, maar wel helder en kon normaal praten. In de ziekenauto praat ik bij met de verpleegkundige die ondertussen ook wat metingen doet (bloeddruk, bloedsuiker). Marjolein gaat  naar huis om wat spullen te pakken en komt daarna naar het UMCU. Op de SEH in het UMCU staan ze al klaar. Ik word naar een kamer gebracht, er vindt overdracht plaats. Ik bedank de mannen nog voor “de goede service” en hoop ze in betere omstandigheden nog een keer te spreken. Snel wordt er bloed geprikt, word ik naar de röntgenkamer gereden voor longfoto’s, maken ze een ECG en nemen mijn medicijnen door. Marjolein en de kinderen komen binnen. De cardioloog doet een paar testen waaronder eentje waarbij de slagader naar mijn hoofd wordt dichtgedrukt. Eng gevoel. Ook wordt mijn bloeddruk gemeten terwijl ik lig, zit en sta. Na verloop van tijd komen de uitslagen binnen. Niets verontrustends en ik mag mee naar huis.

Ai, dat is enerzijds geruststellend, maar anderzijds hadden Marjolein en ik de hoop dat hierdoor de oorzaak van mijn beroerde gevoel boven water zou komen. Nee dus. Maar hoe nu verder? We krijgen de mededeling dat we bij een eventuele volgende keer exact hetzelfde moeten doen. Kan gebeuren en omdat ik een enorm zorgdossier heb, moeten we geen enkel risico nemen. Een ervaring rijker sluiten we achteraan in de file, op naar mijn lekkere eigen bedje.

Thuis bellen we nog wel even de opticien om te laten weten dat het goed is afgelopen. Denk je “even” een oogmeting te doen……